Από τη Θεοδώρα Δέδε

Από μικράκι, αλληλοαγαπήθηκαν εκείνος και ο πιστός του φίλος, το μπουζουκάκι του, γι΄αυτό & λατρεύτηκαν από το κοινό.

Τι αρτιότητα παρουσιάζει ο βίος των…ανθρώπων, όταν είναι αρμονικός!…Λαμπρό παράδειγμα ο Ανθρωπος /Καλλιτέχνης /δημιουργός -δεν χρησιμοποιώ Δ, στο ‘’δημιουργός’’, γιατί αυτό το έχω μόνο για τον Θεό!…- Χρήστος Νικολόπουλος…

Ζαμπέτας- Νικολόπουλος, δηλαδή ”πατέρας & γιος”, όπως  ”βαφτίστηκαν’ ‘στη μουσική… κολυμβήθρα

Στις έμπλεες μουσικής ξεχωριστές, μαγικές βραδιές, που μας χαρίζει το ‘’Αγριολούλουδο’’ του μπουζουκιού, βρίσκει, πάντα, τρόπο ν’ ανθίζει ανάμεσα στις θλιμμένες και μελαγχολικές νότες…Και, πάντα, θα βρίσκει καταφύγιο, για να προστατευθεί, ανάμεσα στα τέλια, που θα ακούγονται μέχρι τα μελωδικά στέκια των αγγέλων…Γι’ αυτό, τούτο το ”Αγριολούλουδο” -που φώτισε τις, εκ του στιχουργού Πυθαγόρα, ανθεκτικές ιδιότητες αυτού του άνθους- ‘’Υπάρχει’’ και θα υπάρχει…Οπως πάντα, θ’ ακούμε, στ’ αφτιά μας, τη συρτή, μπάσα φωνή τού Ζαμπέτα ν’ αποκαλεί τον συνθέτη, Χρήστο Νικολόπουλο, ”γιο” του!…Οποία τιμή! Ενας αυτοδίδακτος μάγος τού μπουζουκιού, που έφτιαξε με τα χεράκια του, νότα-νότα, τη δική του ”σχολή”, ν’ αναγνωρίζει τέτοιου βαθμού ”μουσική συγγένεια” για τον έτερο αυτοδίδακτο μετρ τού εγχόρδου οργάνου…Αλλά τέτοιοι, χορτάτοι και δοτικοί δημιουργοί πώς να μην αλληλοεκτιμώνται στη μεγάλη πενταγραμμική οικογένεια;;;…

Ακόμη και ο Πρύτανης του μπουζουκιού, Μανόλης Χιώτης, μιλούσε, αξιοποιώντας τα επαινετικότερα λόγια, γι΄ αυτήν την ταπεινή προσωπικότητα με τ’ άπειρα παράσημα!…Πώς θα μπορούσε να μη συμβεί κάτι τέτοιο για έναν δημιουργό, όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, που ξεκλείδωνε τις πόρτες των μυστικών μουσικών διαδρόμων, σ’ αυτό το μαγικό, γοητευτικό ταξίδι, από λιμάνι ύφεσης σε ακτή δίεσης, με καράβι το διπλό τρίχορδο ή τετράχορδο…αχλαδόσχημο λαϊκό μουσικό όργανο;;;…Την προέκταση, δηλαδή, όχι μόνο των δακτύλων του, αλλά και της εμπνευσμένης φαντασίας του…Την  ”υλοποίηση” της άυλης έμπνευσης, μέσα από τούτο το μαγικό, ξύλινο αντηχείο/σκάφος, για να φύγει από εκεί ξανά και να ταξιδέψει άυλη πάλι, ως μελωδία σε πονεμένες ή ευτυχισμένες ψυχές…Αρα, το μπουζούκι είναι η ενδιάμεση απτή ύλη ανάμεσα σε δύο άυλες καταστάσεις: την έμπνευση και την απόδοση αυτής!…Ανάμεσα στον Νικολόπουλο και το μπουζούκι είναι αδιαμφισβήτητο πως υπάρχει μια σχέση πάθους!…

Ο πρύτανης/Χιώτης & ο.. μεταπτυχιακός φοιτητής του/Νικολόπουλος

Ο Νικολόπουλος έχει καταφέρει να μας γοητεύσει, με τη διαχρονική επιτυχία θαλασσοπόρου ταξιδευτή των κυμάτων όλων των μουσικών θαλασσών…Και, όμως, κρατά για τον εαυτό του, τον δυσκολότερο ρόλο: να  ”βρίσκει τα ίσα του”, κάτω από τους προβολείς, που λούζουν με έπαρση, ακόμα και την πιο ισορροπημένη προσωπικότητα!…

Και πέραν όλων αυτών, δεν μπορώ να λησμονήσω – και γιατί, άλλωστε;…- ένα χειμωνιάτικο, καταχιονισμένο βράδυ, που βρέθηκα, για να εξερευνήσω τα εσώτερα, τα μελωδικά του…σωθικά, κάπου στα βόρεια της Αττικής (η συνέντευξη εκείνη δημοσιεύθηκε, στο μηνιαίο περιοδικό ‘’NEMECIS’’, τον Φεβρουάριο του 2006)…Φιλοξενηθήκαμε στην…καρδιά τού σπιτικού τού καλλιτέχνη-δημιουργού, αλλά, κυρίως, στην ψυχή τού ιδίου…Η ζεστασιά, την οποία εξέπεμπε, όμως, και η εγκαρδιότητα όλων των κατοίκων αυτής της οικίας θύμιζε, άλλες, κάτι τι πιο ωραίες εποχές…

Με τη σύζυγό του

Δεν ξεχνώ, με τι απορία και στενοχώρια είχαμε γεμίσει αυτούς τους ανθρώπους, όταν αποχωρούσαμε από εκείνο το σπιτικό, αρνούμενοι, ευγενικά, να γευτούμε το υπέροχα σερβιρισμένο, χειροποίητο γλυκό τής οικοδέσποινας-συζύγου!…(Μεταξύ μας, καμιά φορά, δεν μετανοιώνουμε για το πώς η περισσή ευγένεια, μπορεί να γυρίσει τούμπα σε…αγένεια, αλλά και δικό μας…έλλειμμα);;;!…Η γιαγιά, που είχε τη θέση της στο σπιτικό, μας αποχαιρετούσε με μια οικειότητα σχεδόν…συγγενική, δίνoντάς μας συστάσεις για το υπέροχο γλυκό τού κουταλιού τής οικογένειας!…”Κρίμα, δεν θα δοκιμάσετε το γλυκάκι, με λίγο δροσερό νεράκι; Θα χάσετε, εμείς το φτιάξαμε”!…Αχ, αυτές οι γιαγιάδες!…Αλλά το ενδιαφέρον και η φιλοξενία σε σημείο…φροντίδας αυτού τού μεγάλου δημιουργού ολοκληρώθηκε, όταν διαπίστωσε πως η χιονόπτωση ήταν έντονη και δεν ήταν εύκολο να βρούμε ταξί, μια και δεν είχαμε αμάξι…Μας οδήγησε, λοιπόν, ο ίδιος σε πιάτσα ταξί και περίμενε, ώσπου να βεβαιωθεί πως δεν θα ταλαιπωρηθούμε…Ευτυχώς, υπάρχουν και τέτοιοι ΄Ανθρωποι!…

Και τέτοιοι δημιουργοί, λουσμένοι στο φως, που δεν ξεχνούν ότι είμαστε όλοι, πάνω και πέρα απ’ όλα, φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό!…Και αυτό, για να το αποδεικνύεις, καθημερινά, χρειάζεται να είσαι μεγάλος Καλλιτέχνης! Κυρίως, της ζωής!…Αλλιώς, όση μουσική κι αν γράψεις στα χιλιομετρικά σου πεντάγραμμα ή…σκαλίσεις κατευθείαν πάνω στα τέλια, θα ζεις τον χειρότερο ”άμουσο βίο”…(Πόσο σ’ αγάπησα γι’ αυτή σου τη διαπίστωση, μεγάλε δάσκαλε των μαθητικών μου χρόνων, Ευάγγελε Παπανούτσο, στην ‘’Πρακτική Φιλοσοφία’’ σου)!…Τη μη ύπαρξη, δηλαδή, απαιτούμενης συνέπειας λόγων κι έργων, σκέψης και πράξης…Ενώ οι πνευματικοί άνθρωποι, οι δημιουργοί, οι ταγοί, απαιτείται να ζουν ”έμμουσο” (δικό μου…βαφτίσι αυτή η λέξη) βίο, δηλαδή, λουσμένο στην αρμονία, τη μελωδία και τον ρυθμό…Και πόσο δίκαια ταιριάζει ο ”έμμουσος βίος”, όταν  αποδεικνύεται αυτή η συνέπεια από Ανθρώπους, όπως ο Καλλιτέχνης/δημιουργός Χρήστος Νικολόπουλος!…

(Ακολουθεί και η συνέντευξή μας, που δημοσιεύθηκε, στο μηνιαίο περιοδικό ‘’NEMECIS’’, τον Φεβρουάριο του 2006)…

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ (NEMECIS, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006)