Γράφει ο Ανδρέας Κάτσενος, Δημοσιογράφος

Οι ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία, επιπολαιότητα και αποχή. Η Ευρώπη βρίσκεται σε κομβικό σημείο, καθώς οι προκλήσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Τα προβλήματα αυξάνονται και γιγαντώνονται με αποτέλεσμα να προκαλούν αβεβαιότητα και να ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό. Οι θεσμοί της δεν έχουν προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό στον τομέα της εμβάθυνσης και της ισχυροποίησης. Η κοινή πολιτική σε αρκετούς τομείς υπολείπεται και χρειάζονται, σχεδόν, πάντα υποχωρήσεις, για σύγκλιση σε θέματα που οι αποφάσεις θα έπρεπε να λαμβάνονται άμεσα και να μην χάνεται  χρόνος.

Η γραφειοκρατία και το δαιδαλώδες σύστημα των Βρυξελλών δεν επιτρέπουν την εξέλιξη της Ένωσης και τη μετατροπή της σε μια κοινωνία των πολιτών, με περισσότερη δημοκρατία και ευημερία. Ο πόλεμος στη Γάζα και την Ουκρανία, η ενδεχόμενη εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και η ολοένα αυξανόμενη διείσδυση της Κίνας στην Ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά, δημιουργούν νέες συνθήκες και ένα κλίμα έντονης δυσπιστίας για το τι μπορεί η Ευρώπη να κάνει και να προασπίσει τα συμφέροντά της, να είναι παρεμβατική και να οδηγήσει τις εξελίξεις.

Οι ευρωεκλογές δεν κρίνουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι πολίτες πριν από ένα χρόνο επέλεξαν κυβέρνηση τετραετίας. Κατά συνέπεια η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει να κυβερνάει τη χώρα ακόμα κι αν μερίδα των ψηφοφόρων της επιλέξει να την τιμωρήσει, μειώνοντας το ποσοστό της γύρω στο 30 %. Πολύ κάτω δηλαδή από τις εθνικές εκλογές εξαιτίας της ακρίβειας, της εγκληματικότητας, των χαμηλών μισθών και συντάξεων, παρά τις αυξήσεις κατά 27,7%, την αβεβαιότητα τω νέων και, κυρίως, την ψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Δυστυχώς, απέναντί της δεν έχει μια ισχυρή αντιπολίτευση με εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να πελαγοδρομεί, διασπασμένος, με τον Πρόεδρο του Στέφανο Κασσελάκη να θέλει, αλλά να μην μπορεί να ξεκολλήσει το κόμμα του από την μετριότητα. Η σκιά του Αλέξη Τσίπρα πλανάται ακόμα, πάνω από την Κουμουνδούρου.

Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη αποδυναμωμένο, σχεδόν, αποστεωμένο, με πολλά στελέχη να έχουν μετακομίσει προς τα δεξιά και τη Νέα Δημοκρατία, δείχνει να μάχεται για τη δεύτερη θέση με ποσοστά που δεν ξεπερνούν το 12% – με 13%. Η παλιά αίγλη έχει απολεσθεί και δίνει μάχη επιβίωσης.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανές το πρόβλημα στην Κεντροαριστερά, η οποία αναζητά πρόσωπο ικανό να ηγηθεί και να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και την κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος. Επί του παρόντος όλα είναι σε επίπεδο αρχικών διαβουλεύσεων.

Το ΚΚΕ με μια σταθερή πορεία, κάτω από το 10% μάχεται να κερδίσει την αντίδραση των πολιτών απέναντι στη κυβέρνηση διεκδικώντας την ψήφο όσων θέλουν να την τιμωρήσουν. Ενώ η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου δείχνει να κερδίζει έδαφος και όλοι να μιλούν για την έκπληξη των εκλογών. Όσο για τη Νέα Αριστερά με βάση τα στελέχη που έχουν προσχωρήσει σ αυτήν, τα ποσοστά της δεν δείχνουν να είναι ανάλογα. Ερωτηματικό παραμένει το κόμμα «Νίκη». Στο όριο του 3% κινείται η Πλεύση Ελευθερίας. Μάχη εντυπώσεων προσπαθούν να κερδίσουν οι «Δημοκράτες» του Ανδρέα Λοβέρδου, οι «Πατριώτες» του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου, το κόμμα «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη και μερικά ακόμα μικρά κόμματα.

Κατά συνέπεια, στις ευρωεκλογές κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης και όχι της κυβέρνησης. Η αποχή και η αδιαφορία δεν βοηθούν στην επίλυση των μεγάλων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων προβλημάτων Η συμμετοχή μπορεί να δώσει λύσεις η τουλάχιστον, να βοηθήσει στην κατεύθυνση της άσκησης πίεσης για την επίλυσή τους. Χρειάζονται ικανά πολιτικά πρόσωπα και όχι μαριονέτες, τηλεπερσόνες και δημοφιλείς αστέρες.